"Αλλιώς τα είχαμε σχεδιάσει..." Διαβάζει η Μαίρη Ακριβοπούλου

"Αλλιώς τα είχαμε σχεδιάσει..: Διαβάζει ο Ρένος Χαραλαμπίδης

«Αλλιώς τα είχαμε σχεδιάσει…»: Τουλάχιστον το ζήσαμε!

του Γιώργου Κωνσταντόπουλου*

Γράφει ο Ν. Καζαντζάκης στην «Ασκητική» του ότι «μια αστραπή η ζωή μας… μα προλαβαίνουμε». Το βιβλίο του Κώστα Τριανταφυλλάκη το αποδεικνύει περίτρανα. Ναι, πράγματι «αλλιώς τα είχαν σχεδιάσει» οι ήρωες, Ορέστης και Μαριάννα, τουλάχιστον όμως έζησαν. Δεν είναι δα και λίγο! Είναι τέχνη να ζεις, απαιτεί μαεστρία.  Να μην επιβιώνεις απλώς από μέρα σε μέρα, αλλά να ζεις, να μετέχεις δηλαδή σε μυσταγωγία, σε «συνουσία μυστική» που λέει και το τραγούδι. Και αυτό είναι ίδιον του Ανθρώπου. Γι’ αυτό στο βάθος του, το βιβλίο τούτο είναι ανθρωποκεντρικό και διατυπώνει μήνυμα ανθρωπιστικό. Και μάλλον αυτός είναι ο χαρακτηρισμός που του ταιριάζει περισσότερο, που το σκιαγραφεί εναργώς. Σε καμία σελίδα του δε θα αφήσει τον Άνθρωπο. Θα τον ταλαιπωρήσει, θα τον εξαπατήσει, θα τον μεταρσιώσει και θα τον ξαποστείλει πάλι στα τάρταρα αλλά ποτέ δε θα τον αφήσει. Παρ’ όλες τις αναποδιές, τα απροσδόκητα γυρίσματα της τύχης, τα σχεδιάσματα επί χάρτου και τα απατηλά όνειρα των ηρώων του, εν τέλει εκείνος που αναδιπλώνεται στο πεδίο της μάχης και ξεπηδά νικητής από το χάος και το έρεβος είναι ο ίδιος ο άνθρωπος.

"Αλλιώς τα είχαμε σχεδιάσει..." Διαβάζει η Μαίρη Ακριβοπούλου

Η Μαίρη Ακριβοπούλου διαβάζει αποσπάσματα από το βιβλίο του Κώστα Τριανταφυλλάκη "Αλλιώς τα είχαμε σχεδιάσει..."

"Αλλιώς τα είχαμε σχεδιάσει..." 2η Εκδοση!

Πρόλογος στη 2^η έκδοση

Στον πρόλογο της πρώτης έκδοσης  έγραφα: «Τα βιβλία, όπως και η ζωή είναι ένα ταξίδι στο χώρο και στο χρόνο»! Το σημαντικό με αυτό το βιβλίο είναι πως σήμερα συνεχίζει το ταξίδι που ξεκίνησε εκείνο το βροχερό βράδυ της 18^ης Δεκεμβρίου 2012 στο κατάμεστο και φιλόξενο βιβλιοπωλείο του ΙΑΝΟΥ. Μια παρουσίαση όπου σχεδόν τίποτα δεν εξελίχθηκε ...όπως τα είχαμε σχεδιάσει!

Από εκείνη τη στιγμή μέχρι σήμερα το βιβλίο ταξιδεύει. Και μαζί του κι εγώ. Στην Αθήνα με φίλους ζωής, παλιούς συμφοιτητές, νέα παιδιά... Στη Θεσσαλονίκη με τα ζεστά πρόσωπα που τόσα με συνδέουν μαζί τους… Στην Αλεξανδρούπολη και στο Διδυμότειχο με τους συμμαθητές μιας ανεπανάληπτης ηλικίας.. Αλλά και εκτός Ελλάδος! Από τη Νέα Υόρκη μέχρι τη Μελβούρνη!

 Όλο αυτό το διάστημα πολλοί με πλησίασαν και μου μίλησαν με αφορμή το βιβλίο. Άλλοι μου αποκάλυψαν πως τους συγκίνησαν οι ιστορίες του  ή πως βρήκαν στοιχεία του εαυτού τους, σε κάποιους από τους ήρωες του.

Το πλέον απίθανο ήταν όταν είδα μια ηλικιωμένη κυρία να το διαβάζει στο μετρό. «Σας αρέσει;», ρώτησα… «Δεν ξέρω παιδί μου! Μου είπαν πως  κάτι γράφει  για σχέδια,  αλλά μόνο σχέδια δεν βρίσκω! Όμως, συνεχίζω να το διαβάζω!»