"Αλλιως τα είχαμε σχεδιάσει..." : Ξεφυλλίζοντας τη ζωή

του Νίκου Παπανικολάου, Αναπληρωτή Καθηγητή Βιοχημείας, ΑΠΘ

Τον Κώστα τον γνωρίζω μόλις ένα χρόνο ή και λιγότερο. Αλλά αισθάνομαι σαν να τον γνωρίζω από παλιά.  Πολύ παλιά.

Βρεθήκαμε στα ίδια μέρη, στα ίδια περίπου χρόνια στη Νέα Υόρκη. Περπατήσαμε στους ίδιους δρόμους και αναπνεύσαμε τον ίδιο αέρα. Κάναμε τα ίδια όνειρα και νοιώσαμε τις ίδιες αγωνίες, παίξαμε κιθάρα για να επιζήσουμε και δουλέψαμε στις Ντάϊνες για να τα βγάλουμε πέρα.

Και ποτέ δεν πάψαμε να αναρωτιόμαστε:
Πόσο μεγάλη είναι η απόσταση της Ελλάδας από την Νέα Υόρκη; Πολύ μικρή, όσο η απόσταση ανάμεσα στα όνειρά μας και στην πραγματικότητα του νού μας. Ακόμα πιο μικρή είναι η απόσταση ανάμεσα στην λησμονιά και στα όνειρα. Αυτά τα δύο είναι αταίριαστο ζευγάρι.
Το ένστικτο του Οδυσσέα δεν εξαλείφεται ποτέ και η λησμονιά παραμερίζεται και τα όνειρα πλουτίζουν με τις εμπειρίες και τις παραστάσεις από το χωριό μας και την ΝΥ, και  όσο θεριεύουν άλλο τόσο ο Οδυσσέας μέσα μας ζωντανεύει.
Ευτυχώς που οι δικοί μας Λαιστρυγόνες και οι Σειρήνες είναι δυσδιάκριτοι και αν και  μόλις που ακούγονται ποτε δεν μπορούν να μας βλαψουν. Οι ακτές της Ιθάκης είναι πάντα στον ορίζοντά μας και όσο απομακρυνόμαστε άλλο τόσο πιο ευδιάκριτες παραμένουν.

Για να μας υπενθυμίζουν το άρωμα της δικής μας γης της ποτισμένης από την βροχή. Την μυρωδιά του χαμομηλιού και του τσαγιού τον Μάη, και την δειλή παρουσία της παπαρούνας στην πεδιάδα του χωριού μας, τα μεθυστικά αρώματα της τριανταφυλλιάς και της πασχαλιάς του Απρίλη στο χωριό, εκεί που τώρα τα σπίτια μας μαραζώνουν από την μοναξιά του χρόνου.
Εμείς ήμασταν σαν τις παπαρούνες της πεδιάδας μας. Όταν ξεκινήσαμε, μόνοι μας φυτρώσαμε, ανθίσαμε και καρπίσαμε. Προσπαθήσαμε να κλείσουμε στον καθρέπτη της ψυχής μας τις εικόνες από τα είδωλα μιας ζωής ανάμεσα σε έναν ωκεανό και στα σύννεφα.