του Καθηγητού Νίκου Γεωργαντζά*
Ευχαριστώ
τους οργανωτές της εκδηλώσεως προς τιμήν του Έλληνος και φίλου μου Δημήτρη
Δημητρίου ή ‘J.J.’, στο Σταθάκειον Κέντρον, Αστόρια, ΝΥ, το βράδυ της Δευτέρας
8 Απριλίου 2013. Ήταν μία μοναδική ευκαιρία να μνημονεύσουμε τον αγαπημένο μας
φίλο συλλογικά, ενώ πολλές και πολλοί παρουσιάσαμε απόψεις γύρω από το
μυθιστόρημα του ίσως πλέον αγαπημένου φίλου του J.J., του Κωνσταντίνου
Τριανταφυλλάκη, με τίτλο: «Αλλιώς τα είχαμε Σχεδιάσει...»
Η δική
μου παρουσίασις κινήθηκε γύρω από 3 (τρία) θέματα, τα τελευταία 2 (δύο) εκ των
οποίων συμπεριλαμβάνουν προτάσεις γιά την επίλυσι της κρίσεως που ταλανίζει τον
ελληνικό μας κόσμο και πολιτισμό, στην μεταμοντέρνα μας προσωρινότητα. Σε γενοκτονία
οδηγεί τον ελληνικό μας κόσμο και πολιτισμό το απολυταρχικό καθεστώς της άρδην
ανθελληνικής, ξενόφερτης —από την εποχή του Ιωάννου Κωλέττη, που εισήγαγε την
φαυλοκρατία στην Ελλάδα, και του Όθωνος-Φρειδερίκου-Λουδοβίκου, πρίγκιπος της
Βαυαρίας— και στυγνά τυραννικής κομματοκρατίας, που με ΟΛΑ της τα κόμματα
κατακερματίζει και κατακομματιάζει την ελληνική μας κοινωνία, όχι μόνον στην
Ελλάδα και στην Κύπρο, αλλά αφανίζοντας και τον συνέκδημο ελληνικό μας κόσμο,
επάνω σε όλην την επιφάνεια του πλανήτη Γη.
Ξεκίνησα την ομιλία μου λέγοντας πως ΔΕΝ είμαι ούτε αριστερός, ούτε κεντρώος ούτε δεξιός, διότι είμαι ένας Έλλην! Πως είναι ποτέ δυνατόν μία αληθινή Ελληνίς ή ένας αληθινός Έλλην να είναι μία ή ένας οπαδός ή και μέλος σε ένα από τα ξενόφερτα κόμματα της αριστεράς, του κέντρου ή της δεξιάς, είτε στην Ελλάδα είτε στην Κύπρο;
Ακολούθησε συνοπτικά το περίγραμμα της ομιλίας μου, γύρω από τα 3 (τρία) της θέματα, τα τελευταία 2 (δύο) εκ των οποίων συμπεριλαμβάνουν προτάσεις γιά ελληνική συλλογική πράξι:
Α’) Θετικά στοιχεία ελληνικότητος του J.J. και στο «Αλλιώς τα είχαμε Σχεδιάσει...» του Κωνσταντίνου Τριανταφυλλάκη.
Β’) Το καθήκον μας ως υπήκοοι που φιλοδοξούμε να γίνουμε πάλι πολίτες της Ελλάδος, της Κύπρου και των ΗΠΑ.
Γ’) Η επαναφορά στην ελληνική μας κοσμοπολιτεία της διανεμητικής δικαιοσύνης των πολιτικών και υλικών αγαθών.
Α’) Μου είναι αδύνατον να ξεχωρίσω τον J.J. από το περιεχόμενο του μυθιστορήματος «Αλλιώς τα είχαμε Σχεδιάσει...».
Όπως ο
J.J., τον οποίν γνώρισα στο τέλος του 1982, έτσι και ο αγαπημένος του φίλος
Κωνσταντίνος Τριανταφυλλάκης είναι ένας Έλλην που επίσης ψάχνεται, επίμονα
ψάχνει να βρει την ελληνικότητά του μέσα στην μεταμοντέρνα μας προσωρινότητα.
Το υπέροχο μυθιστόρημά του εξελίσσεται μέσα σε μία περιχειρίδα (gauntlet) χαρακτήρων και περιστάσεων. Μέσα και πίσω από τον κάθε δυνατό χαρακτήρα —που τόσο έντεχνα σκιαγραφεί— διαφαίνεται ένας περιπετειώδης Πελασγός, που ατρόμητα χύνεται μέσα σε και γύρω από στατικά περίπλοκες και δυναμικά πολύπλοκες περιστάσεις της καθημερινότητος, με οικονομικές, επιχειρηματικές, εκδοτικές και δικανικές διαστάσεις, οπλισμένος με τα διαχρονικά αμετάβλητα αξιακά συστήματα του ελληνικού μας κόσμου και πολιτισμού.
Έντεχνα περιγράφει ο Κωνσταντίνος Τριανταφυλλάκης έναν πολιτισμό ελληνικό μεν, αλλά βαρειά λαβωμένο δε, από την βαρβαρότητα των Ρωμαίων ιμπεριαλιστών, του οποίου ακόμη και το θρησκευτικό του πρόσημο έχει μεταλλαχθεί. Επιμένει όμως ο συγγραφεύς και δεν το βάζει κάτω, θέλοντας να δει ξανά τελικά την θεία Δίκη να κατατροπώνει και να τσακίζει την κακιά θεά Αδικία.
Με σπασμωδικά τινάγματα, όλο το μυθιστόρημα του Τριανταφυλλάκη είναι μία διαρκής προσπάθεια να ξεφύγει, να απελευθερωθεί από την πολιτισμική φάκα της επιβεβλημένης ιδιοσυγκρασίας των Ρωμαίων ιμπεριαλιστών επάνω στον ελληνικό μας κόσμο και πολιτισμό. Είναι μία συνεχής προσπάθεια του Τριανταφυλλάκη να ξεφύγει, να απελευθερωθεί από τον ζόφο του σπηλαίου του Πλάτωνος, με σπασμωδικές εκτινάξεις προς το φως του ελληνικού μας κόσμου και πολιτισμού.
Μα δεν είναι αυτό ακριβώς το ίδιο, που τόσο μάταια προσπαθούσαμε να πετύχουμε μαζί με τον J.J., όταν από κοινού με ανοιχτόμυαλες και ανοιχτόμυαλους φίλους οργανώσαμε το Συνέδριο της Ομοσπονδίας Ελληνικών Σωματίων Μέιζονος Νέας Υόρκης, υπό τον γενικό τίτλο: «Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΤΟΝ 21ο ΑΙΩΝΑ»; Τόσον πολύ μας πολέμησαν τα τυφλά-πιστά δουλικά της βαρβαρότητος των Ρωμαίων ιμπεριαλιστών, που το Σάββατο 5 Απριλίου 2008, παρουσία 40 περίπου συμμετεχόντων, εμφάνισαν οι προδότες στην αίθουσα του Συμποσίου, μέσα στο Σταθάκειον Κέντρον, δύο ενστόλους και ενόπλους αστυνομικούς της Αμερικανικής Αστυνομίας, για την σύλληψη ενός Έλληνα δημοσιογράφου.
Τι κατάφεραν οι προδότες; Εδώ είμαστε πάλι το 2013, η επιστροφή των Ελληνίδων και Ελλήνων, που μας διακατέχει με το άσβεστο πάθος του ο πελασγικός μας Έρως Πολιτικός, γιά την επανόρθωσι της ελληνικής μας πολιτείας!
Β’) Το καθήκον μας ως υπήκοοι που φιλοδοξούμε να γίνουμε πάλι πολίτες της Ελλάδος, της Κύπρου και των ΗΠΑ.
Είναι επιτακτική η ανάγκη να το πράξουμε. Είναι επιτακτική η ανάγκη να ξαναγίνουμε αληθινές Ελληνίδες και αληθινοί Έλληνες οπλίτες-πολίτες, όχι μόνον της Ελλάδος, της Κύπρου και των ΗΠΑ, αλλά και μέσα σε όλον τον συνέκδημο ελληνικό μας κόσμο, επάνω σε όλη την επιφάνεια του πλανήτη Γη.
Το όπλο μας βέβαια σήμερα δεν είναι άλλο από την πληροφορία, την οποία εμπραγματώνουμε σε γνώσι μέσα από την συλλογικά ορθολογική μας πράξι, όχι μόνον σε προσωπικό, αλλά πρωτίστως στο κοινωνικό επίπεδο, συμβάλλοντας έτσι στην με Έρωτα Πολιτικό ποθητή ανάπλασι της αληθινά ελληνικής ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ μας κοινωνίας. Η Αρετή είναι γνώσις, πράξις δηλαδή, που διαχρονικά γίνεται μία «έξις προαιρετική». Η έφεσις δε διά την απόκτησήν της είναι από τη φύσιν της ριζωμένη εις το Ερωτικόν μας Δαιμόνιον (Διοτίμα Μαντίνεια, Πλάτωνος «Συμπόσιον»: http://diotimablog.blogspot.com/).
Επέλεξε λοιπόν πρώτα, εάν θέλεις να είσαι ένας αληθινός Έλλην ή ένας ανθέλλην. Δεν υπάρχει μέσον σε τούτη την επιλογή, καθόσον κατά τον Αριστοτέλη το μέσον είναι η ιδία η Αρετή, αξιακά ένας από τους 4 (τεσσάρους) πυλώνες του ελληνικού μας κόσμου και πολιτισμού, που μαζί με την Αισθητική, την Αλήθεια και την Αφθονία, με στατική περιπλοκότητα και δυναμική πολυπλοκότητα υποβαστάζουν το κοινό ταυτοτικόν μας πρόταγμα: Αιέν Αριστεύειν εν Ελευθερία!
Κατά τον Πλωτίνο, ο αυτο-προσδιορισμός της ελληνικής μας ταυτότητος εκφράζεται μέσα από το «πίστευε και μοι ερεύνα» (με ‘οι’ και όχι, ποτέ με ‘η’). Ο Κορνήλιος Καστοριάδης αντιστρέφει την ρήσι του Πλωτίνου, επικεντρώνοντας έτσι τον ταυτοτικόν μας αυτο-προσδιορισμό στην συνεχή αμφισβήτηση, λέγοντάς μας δηλαδή πως είναι ένα καίριο στοιχείο της ιδιοσυγκρασίας των Ελλήνων, όχι να ακολουθούμε πιστά ή τυφλά κάποιο δόγμα, κόμμα ή χρώμα, αλλά πάντα να αμφισβητούμε τους πάντες και τα πάντα.
Αυτός ήταν, είναι και θα είναι ο Δημήτριος Δημητρίου, ο επαναστατημένος συναγωνιστής και φίλος του Κωνσταντίνου Τριανταφυλλάκη, όπως φυσικά και δικός μου. Η εκ του μη όντος ανάπλασις της αληθινά ελληνικής ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ μας κοινωνίας είναι η από κοινού μας πρώτη πρότασις γιά την επανόρθωσι της ελληνικής μας πολιτείας.
Γ’) Η επαναφορά στην ελληνική μας κοσμοπολιτεία της διανεμητικής δικαισύνης των πολιτικών και υλικών αγαθών.
Όντως, η συλλογικότης της ελληνικής πολιτικής μας κοινωνίας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την του ελληνικού έθους και έθνους μας αυτοθέσμιση, μία πολιτική έννοια που αδιαφιλονίκητα εμπεριέχει ο ανθρωπο-κεντρικός και κοινωνικο-κεντρικός ελληνικός μας κόσμος και πολιτισμός. Και μέσα στην συλλογική μας προσπάθεια να σκιαγραφήσουμε την ποθουμένη οντότητα μίας πραγματικά ελληνικής πολιτικής κοινωνίας, πολλή χρήσιμη είναι η σολώνειος ερμηνεία της ελευθερίας.
Μέσα στο πλαίσιο της του Σόλωνος ελευθερίας, το Αιέν Αριστεύειν εν Ελευθερία είναι ένα κεντρικό πρόταγμα του ελληνικού μας κόσμου και πολιτισμού. Με στατική περιπλοκότητα και δυναμική πολυπλοκότητα, το πρόταγμά μας αυτό υποβαστάζουν οι άφθαρτοι 4 πυλώνες των αξιακών συστημάτων του ελληνικού μας πολιτισμού: Αισθητική, Αλήθεια, Αρετή και Αφθονία.
Είναι δε πάρα πολύ χρήσιμος ο του Σόλωνος ορισμός της ελευθερίας, ως το ευθύνειν και ελέγχειν των πολιτών και της πολιτείας. Αθροιστικά μπορούμε να το εκλάβουμε ως: προσωπικόν ευθύνειν και ελέγχειν + κοινωνικόν ευθύνειν και ελέγχειν + πολιτικόν ευθύνειν και ελέγχειν.
Συνάδει τέλεια έτσι και σχετίζεται με την έννοια της καθολικής ελευθερίας, που επίσης αθροιστικά εκλαμβάνεται ως: προσωπική ελευθερία + κοινωνική ελευθερία + πολιτική ελευθερία. Κάπου εκεί μέσα εισχωρεί και η οικονομική μας ελευθερία, σε προσωπικό και σε συλλογικό επίπεδο, οδηγώντας μας στο απολύτως μοναδικό κριτήριο που καθοδηγεί ό,τι πράττουμε ή δεν πράττουμε, είτε προσωπικά είτε συλλογικά.
Πέραν δηλαδή από τις οδηγίες προς ναυτιλομένους του Αρτέμη Σώρρα: όχι δόγμα, όχι κόμμα, όχι χρώμα, επίσης πρέπει να λειτουργούμε με ένα και μοναδικό κριτήριο που να καθοδηγεί όλες μας τις πράξεις. Ό,τι πράττουμε ή δεν πράττουμε, είτε προσωπικά είτε συλλογικά, πρέπει να αποβλέπει στην συλλογική ευδαιμονία και στην συλλογική οικονομική ευμάρεια του ελληνικού μας κόσμου, στην Κύπρο, στην Ελλάδα και επάνω σε όλη την επιφάνεια του πλανήτη Γη.
Δεν σημαίνει τούτο πως δεν μας αφορά η προσωπική ευδαιμονία και η προσωπική οικονομική ευμάρεια του κάθε ανθρώπου. Κάθε άλλο!
Διότι η συλλογική ευδαιμονία συνεπάγεται την προσωπική ευδαιμονία, ενώ το αντίστροφο δεν ισχύει, τουλάχιστον επάνω σε τούτον τον πλανήτη. Τα ίδια ισχύουν και με την οικονομική ευμάρεια: η συλλογική οικονομική ευμάρεια συνεπάγεται την προσωπική οικονομική ευμάρεια, ενώ το αντίστροφο πάλι δεν ισχύει, τουλάχιστον επάνω στην επιφάνεια τούτου του πλανήτη.
Στο συλλογικό επίπεδο της ελληνικής πολιτείας της πατρίδος μας, η έννοια της ελευθερίας εκλαμβάνεται ως η πολιτική αυτοθέσμισης της ελληνικής ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ κοινωνίας των Ελληνίδων και Ελλήνων πολιτών. Η ελληνική ΠΟΛΙΤΙΚΗ κοινωνία των Ελληνίδων και Ελλήνων πολιτών είναι νομίζω στην πραγματικότητα το άμεσο κοινό, γιά τα μέλη του οποίου γράφουν όλοι οι Έλληνες φιλόσοφοι, από τον Θαλή μέχρι και τον Κορνήλιο Καστοριάδη.
ΘΕΣΜΙΚΑ! Εκεί είναι η κόλλα!
Πουθενά αλλού μην ψάχνεις γιά την κόλλα που απαιτεί η νομική και νόμιμη θέσπισι και θέσμισι της ελληνικής ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ κοινωνίας των Ελληνίδων και Ελλήνων Πολιτών. Χωρίς αυτόν, τον απολύτως ανώτατο θεσμό-εντολέα του πολιτικού συστήματος, ανεξαρτήτως πολιτεύματος, το κοινοβούλιο του ζόφου και της τυραννικής κομματοκρατίας ΟΛΩΝ των κομμάτων, ακάθεκτο συνεχίζει τον παντελή αφανισμό του ελληνικού μας κόσμου, λαού και πολιτισμού.
Μέσα σε τούτον τον αφανισμό κινούνται οι ήρωες του Κωνσταντίνου Τριανταφυλλάκη, αναζητώντας μέσα από το προσωπικό τους δράμα διαδρομές πέραν από τα όρια της νίκης ή της ήττας. Οι διαδρομές τους τους οδηγούν μακριά από τα όνειρα και τα αρχικά τους σχέδια, διότι ναι μεν η ζωή τους εξελίσσεται, αλλά την βιώνουν μέσα από το «Αλλιώς τα είχαμε Σχεδιάσει...».
Ως ένας νέος Οδυσεύς, ο Κωνσταντίνος Τριανταφυλλάκης ψάχνει γιά μία μία διέξοδο μέσα από την αποκαταστατική, διορθωτική ή επανορθωτική δικαιοσύνη. Το «Αλλιώς τα είχαμε Σχεδιάσει...» συνάδει με τον εκπληκτικό εκείνον μονόλογο ενός σπουδαίου συγχρόνου ηθοποιού, του Στάθη Ψάλτη στο θέατρο, που μέσα σε μόλις 3 ή 4 λεπτά της ώρας περιγράφει την ιστορία του ελληνικού μας κόσμου από το 1453 μέχρι σήμερα, τελικά φωνάζοντας: «όλα τα λαμόγια στην φυλακή αντάμα!» (http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=LIQHSjKEKM0).
Φαίνεται πως ούτε οι καλλιτέχνες πλέον στην Ελλάδα δεν γνωρίζουν τίποτα απολύτως γιά την διανεμητική δικαιοσύνη· ούτε καν το πως υπήρχε κάποτε, ως η κυρίως απασχόλησις της ελληνικής ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ κοινωνίας, ΘΕΣΜΙΚΑ οργανωμένης σε έναν Δήμο Ελληνίδων και Ελλήνων Πολιτών. Ανεξαρτήτως πολιτεύματος, τούτος είναι ο ΘΕΣΜΙΚΑ ανώτατος θεσμός-εντολεύς του ελληνικού πολιτικού κοσμοσυστήματος, όπου οι κυρία απασχόλησις των οπλιτών-πολιτών είναι η διανεμητική δικαιοσύνη των πολιτικών και των υλικών αγαθών.
Πέραν από την επιτακτική ανάγκη γιά την εκ του μη όντος ανάπλασι της αληθινά ελληνικής ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ μας κοινωνίας, η από κοινού μας με τον Δημήτριο Δημητρίου και τον Κωνσταντίνο Τριανταφυλλάκη δευτέρα πρότασις είναι η επιστροφή της διανεμητικής δικαιοσύνης των πολιτικών και των υλικών αγαθών, γιά την επανόρθωσι της ελληνικής μας πολιτείας. Καθόσον τα μέγιστα αξίζουν η ταυτότης του ελληνικού μας έθους και έθνους, όπως και η επανόρθωσις της ελληνικής μας πολιτείας.
Γειά σου Δημήτρη! Καλό σου ταξείδι!
Σας ευχαριστώ γιά την προσοχή σας και τον χρόνον σας,
*Νίκος Γεωργαντζάς
Καθηγητής Συστημικής Δυναμικής στο Fordham University Business School
Το υπέροχο μυθιστόρημά του εξελίσσεται μέσα σε μία περιχειρίδα (gauntlet) χαρακτήρων και περιστάσεων. Μέσα και πίσω από τον κάθε δυνατό χαρακτήρα —που τόσο έντεχνα σκιαγραφεί— διαφαίνεται ένας περιπετειώδης Πελασγός, που ατρόμητα χύνεται μέσα σε και γύρω από στατικά περίπλοκες και δυναμικά πολύπλοκες περιστάσεις της καθημερινότητος, με οικονομικές, επιχειρηματικές, εκδοτικές και δικανικές διαστάσεις, οπλισμένος με τα διαχρονικά αμετάβλητα αξιακά συστήματα του ελληνικού μας κόσμου και πολιτισμού.
Έντεχνα περιγράφει ο Κωνσταντίνος Τριανταφυλλάκης έναν πολιτισμό ελληνικό μεν, αλλά βαρειά λαβωμένο δε, από την βαρβαρότητα των Ρωμαίων ιμπεριαλιστών, του οποίου ακόμη και το θρησκευτικό του πρόσημο έχει μεταλλαχθεί. Επιμένει όμως ο συγγραφεύς και δεν το βάζει κάτω, θέλοντας να δει ξανά τελικά την θεία Δίκη να κατατροπώνει και να τσακίζει την κακιά θεά Αδικία.
Με σπασμωδικά τινάγματα, όλο το μυθιστόρημα του Τριανταφυλλάκη είναι μία διαρκής προσπάθεια να ξεφύγει, να απελευθερωθεί από την πολιτισμική φάκα της επιβεβλημένης ιδιοσυγκρασίας των Ρωμαίων ιμπεριαλιστών επάνω στον ελληνικό μας κόσμο και πολιτισμό. Είναι μία συνεχής προσπάθεια του Τριανταφυλλάκη να ξεφύγει, να απελευθερωθεί από τον ζόφο του σπηλαίου του Πλάτωνος, με σπασμωδικές εκτινάξεις προς το φως του ελληνικού μας κόσμου και πολιτισμού.
Μα δεν είναι αυτό ακριβώς το ίδιο, που τόσο μάταια προσπαθούσαμε να πετύχουμε μαζί με τον J.J., όταν από κοινού με ανοιχτόμυαλες και ανοιχτόμυαλους φίλους οργανώσαμε το Συνέδριο της Ομοσπονδίας Ελληνικών Σωματίων Μέιζονος Νέας Υόρκης, υπό τον γενικό τίτλο: «Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΤΟΝ 21ο ΑΙΩΝΑ»; Τόσον πολύ μας πολέμησαν τα τυφλά-πιστά δουλικά της βαρβαρότητος των Ρωμαίων ιμπεριαλιστών, που το Σάββατο 5 Απριλίου 2008, παρουσία 40 περίπου συμμετεχόντων, εμφάνισαν οι προδότες στην αίθουσα του Συμποσίου, μέσα στο Σταθάκειον Κέντρον, δύο ενστόλους και ενόπλους αστυνομικούς της Αμερικανικής Αστυνομίας, για την σύλληψη ενός Έλληνα δημοσιογράφου.
Τι κατάφεραν οι προδότες; Εδώ είμαστε πάλι το 2013, η επιστροφή των Ελληνίδων και Ελλήνων, που μας διακατέχει με το άσβεστο πάθος του ο πελασγικός μας Έρως Πολιτικός, γιά την επανόρθωσι της ελληνικής μας πολιτείας!
Β’) Το καθήκον μας ως υπήκοοι που φιλοδοξούμε να γίνουμε πάλι πολίτες της Ελλάδος, της Κύπρου και των ΗΠΑ.
Είναι επιτακτική η ανάγκη να το πράξουμε. Είναι επιτακτική η ανάγκη να ξαναγίνουμε αληθινές Ελληνίδες και αληθινοί Έλληνες οπλίτες-πολίτες, όχι μόνον της Ελλάδος, της Κύπρου και των ΗΠΑ, αλλά και μέσα σε όλον τον συνέκδημο ελληνικό μας κόσμο, επάνω σε όλη την επιφάνεια του πλανήτη Γη.
Το όπλο μας βέβαια σήμερα δεν είναι άλλο από την πληροφορία, την οποία εμπραγματώνουμε σε γνώσι μέσα από την συλλογικά ορθολογική μας πράξι, όχι μόνον σε προσωπικό, αλλά πρωτίστως στο κοινωνικό επίπεδο, συμβάλλοντας έτσι στην με Έρωτα Πολιτικό ποθητή ανάπλασι της αληθινά ελληνικής ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ μας κοινωνίας. Η Αρετή είναι γνώσις, πράξις δηλαδή, που διαχρονικά γίνεται μία «έξις προαιρετική». Η έφεσις δε διά την απόκτησήν της είναι από τη φύσιν της ριζωμένη εις το Ερωτικόν μας Δαιμόνιον (Διοτίμα Μαντίνεια, Πλάτωνος «Συμπόσιον»: http://diotimablog.blogspot.com/).
Επέλεξε λοιπόν πρώτα, εάν θέλεις να είσαι ένας αληθινός Έλλην ή ένας ανθέλλην. Δεν υπάρχει μέσον σε τούτη την επιλογή, καθόσον κατά τον Αριστοτέλη το μέσον είναι η ιδία η Αρετή, αξιακά ένας από τους 4 (τεσσάρους) πυλώνες του ελληνικού μας κόσμου και πολιτισμού, που μαζί με την Αισθητική, την Αλήθεια και την Αφθονία, με στατική περιπλοκότητα και δυναμική πολυπλοκότητα υποβαστάζουν το κοινό ταυτοτικόν μας πρόταγμα: Αιέν Αριστεύειν εν Ελευθερία!
Κατά τον Πλωτίνο, ο αυτο-προσδιορισμός της ελληνικής μας ταυτότητος εκφράζεται μέσα από το «πίστευε και μοι ερεύνα» (με ‘οι’ και όχι, ποτέ με ‘η’). Ο Κορνήλιος Καστοριάδης αντιστρέφει την ρήσι του Πλωτίνου, επικεντρώνοντας έτσι τον ταυτοτικόν μας αυτο-προσδιορισμό στην συνεχή αμφισβήτηση, λέγοντάς μας δηλαδή πως είναι ένα καίριο στοιχείο της ιδιοσυγκρασίας των Ελλήνων, όχι να ακολουθούμε πιστά ή τυφλά κάποιο δόγμα, κόμμα ή χρώμα, αλλά πάντα να αμφισβητούμε τους πάντες και τα πάντα.
Αυτός ήταν, είναι και θα είναι ο Δημήτριος Δημητρίου, ο επαναστατημένος συναγωνιστής και φίλος του Κωνσταντίνου Τριανταφυλλάκη, όπως φυσικά και δικός μου. Η εκ του μη όντος ανάπλασις της αληθινά ελληνικής ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ μας κοινωνίας είναι η από κοινού μας πρώτη πρότασις γιά την επανόρθωσι της ελληνικής μας πολιτείας.
Γ’) Η επαναφορά στην ελληνική μας κοσμοπολιτεία της διανεμητικής δικαισύνης των πολιτικών και υλικών αγαθών.
Όντως, η συλλογικότης της ελληνικής πολιτικής μας κοινωνίας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την του ελληνικού έθους και έθνους μας αυτοθέσμιση, μία πολιτική έννοια που αδιαφιλονίκητα εμπεριέχει ο ανθρωπο-κεντρικός και κοινωνικο-κεντρικός ελληνικός μας κόσμος και πολιτισμός. Και μέσα στην συλλογική μας προσπάθεια να σκιαγραφήσουμε την ποθουμένη οντότητα μίας πραγματικά ελληνικής πολιτικής κοινωνίας, πολλή χρήσιμη είναι η σολώνειος ερμηνεία της ελευθερίας.
Μέσα στο πλαίσιο της του Σόλωνος ελευθερίας, το Αιέν Αριστεύειν εν Ελευθερία είναι ένα κεντρικό πρόταγμα του ελληνικού μας κόσμου και πολιτισμού. Με στατική περιπλοκότητα και δυναμική πολυπλοκότητα, το πρόταγμά μας αυτό υποβαστάζουν οι άφθαρτοι 4 πυλώνες των αξιακών συστημάτων του ελληνικού μας πολιτισμού: Αισθητική, Αλήθεια, Αρετή και Αφθονία.
Είναι δε πάρα πολύ χρήσιμος ο του Σόλωνος ορισμός της ελευθερίας, ως το ευθύνειν και ελέγχειν των πολιτών και της πολιτείας. Αθροιστικά μπορούμε να το εκλάβουμε ως: προσωπικόν ευθύνειν και ελέγχειν + κοινωνικόν ευθύνειν και ελέγχειν + πολιτικόν ευθύνειν και ελέγχειν.
Συνάδει τέλεια έτσι και σχετίζεται με την έννοια της καθολικής ελευθερίας, που επίσης αθροιστικά εκλαμβάνεται ως: προσωπική ελευθερία + κοινωνική ελευθερία + πολιτική ελευθερία. Κάπου εκεί μέσα εισχωρεί και η οικονομική μας ελευθερία, σε προσωπικό και σε συλλογικό επίπεδο, οδηγώντας μας στο απολύτως μοναδικό κριτήριο που καθοδηγεί ό,τι πράττουμε ή δεν πράττουμε, είτε προσωπικά είτε συλλογικά.
Πέραν δηλαδή από τις οδηγίες προς ναυτιλομένους του Αρτέμη Σώρρα: όχι δόγμα, όχι κόμμα, όχι χρώμα, επίσης πρέπει να λειτουργούμε με ένα και μοναδικό κριτήριο που να καθοδηγεί όλες μας τις πράξεις. Ό,τι πράττουμε ή δεν πράττουμε, είτε προσωπικά είτε συλλογικά, πρέπει να αποβλέπει στην συλλογική ευδαιμονία και στην συλλογική οικονομική ευμάρεια του ελληνικού μας κόσμου, στην Κύπρο, στην Ελλάδα και επάνω σε όλη την επιφάνεια του πλανήτη Γη.
Δεν σημαίνει τούτο πως δεν μας αφορά η προσωπική ευδαιμονία και η προσωπική οικονομική ευμάρεια του κάθε ανθρώπου. Κάθε άλλο!
Διότι η συλλογική ευδαιμονία συνεπάγεται την προσωπική ευδαιμονία, ενώ το αντίστροφο δεν ισχύει, τουλάχιστον επάνω σε τούτον τον πλανήτη. Τα ίδια ισχύουν και με την οικονομική ευμάρεια: η συλλογική οικονομική ευμάρεια συνεπάγεται την προσωπική οικονομική ευμάρεια, ενώ το αντίστροφο πάλι δεν ισχύει, τουλάχιστον επάνω στην επιφάνεια τούτου του πλανήτη.
Στο συλλογικό επίπεδο της ελληνικής πολιτείας της πατρίδος μας, η έννοια της ελευθερίας εκλαμβάνεται ως η πολιτική αυτοθέσμισης της ελληνικής ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ κοινωνίας των Ελληνίδων και Ελλήνων πολιτών. Η ελληνική ΠΟΛΙΤΙΚΗ κοινωνία των Ελληνίδων και Ελλήνων πολιτών είναι νομίζω στην πραγματικότητα το άμεσο κοινό, γιά τα μέλη του οποίου γράφουν όλοι οι Έλληνες φιλόσοφοι, από τον Θαλή μέχρι και τον Κορνήλιο Καστοριάδη.
ΘΕΣΜΙΚΑ! Εκεί είναι η κόλλα!
Πουθενά αλλού μην ψάχνεις γιά την κόλλα που απαιτεί η νομική και νόμιμη θέσπισι και θέσμισι της ελληνικής ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ κοινωνίας των Ελληνίδων και Ελλήνων Πολιτών. Χωρίς αυτόν, τον απολύτως ανώτατο θεσμό-εντολέα του πολιτικού συστήματος, ανεξαρτήτως πολιτεύματος, το κοινοβούλιο του ζόφου και της τυραννικής κομματοκρατίας ΟΛΩΝ των κομμάτων, ακάθεκτο συνεχίζει τον παντελή αφανισμό του ελληνικού μας κόσμου, λαού και πολιτισμού.
Μέσα σε τούτον τον αφανισμό κινούνται οι ήρωες του Κωνσταντίνου Τριανταφυλλάκη, αναζητώντας μέσα από το προσωπικό τους δράμα διαδρομές πέραν από τα όρια της νίκης ή της ήττας. Οι διαδρομές τους τους οδηγούν μακριά από τα όνειρα και τα αρχικά τους σχέδια, διότι ναι μεν η ζωή τους εξελίσσεται, αλλά την βιώνουν μέσα από το «Αλλιώς τα είχαμε Σχεδιάσει...».
Ως ένας νέος Οδυσεύς, ο Κωνσταντίνος Τριανταφυλλάκης ψάχνει γιά μία μία διέξοδο μέσα από την αποκαταστατική, διορθωτική ή επανορθωτική δικαιοσύνη. Το «Αλλιώς τα είχαμε Σχεδιάσει...» συνάδει με τον εκπληκτικό εκείνον μονόλογο ενός σπουδαίου συγχρόνου ηθοποιού, του Στάθη Ψάλτη στο θέατρο, που μέσα σε μόλις 3 ή 4 λεπτά της ώρας περιγράφει την ιστορία του ελληνικού μας κόσμου από το 1453 μέχρι σήμερα, τελικά φωνάζοντας: «όλα τα λαμόγια στην φυλακή αντάμα!» (http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=LIQHSjKEKM0).
Φαίνεται πως ούτε οι καλλιτέχνες πλέον στην Ελλάδα δεν γνωρίζουν τίποτα απολύτως γιά την διανεμητική δικαιοσύνη· ούτε καν το πως υπήρχε κάποτε, ως η κυρίως απασχόλησις της ελληνικής ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ κοινωνίας, ΘΕΣΜΙΚΑ οργανωμένης σε έναν Δήμο Ελληνίδων και Ελλήνων Πολιτών. Ανεξαρτήτως πολιτεύματος, τούτος είναι ο ΘΕΣΜΙΚΑ ανώτατος θεσμός-εντολεύς του ελληνικού πολιτικού κοσμοσυστήματος, όπου οι κυρία απασχόλησις των οπλιτών-πολιτών είναι η διανεμητική δικαιοσύνη των πολιτικών και των υλικών αγαθών.
Πέραν από την επιτακτική ανάγκη γιά την εκ του μη όντος ανάπλασι της αληθινά ελληνικής ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ μας κοινωνίας, η από κοινού μας με τον Δημήτριο Δημητρίου και τον Κωνσταντίνο Τριανταφυλλάκη δευτέρα πρότασις είναι η επιστροφή της διανεμητικής δικαιοσύνης των πολιτικών και των υλικών αγαθών, γιά την επανόρθωσι της ελληνικής μας πολιτείας. Καθόσον τα μέγιστα αξίζουν η ταυτότης του ελληνικού μας έθους και έθνους, όπως και η επανόρθωσις της ελληνικής μας πολιτείας.
Γειά σου Δημήτρη! Καλό σου ταξείδι!
Σας ευχαριστώ γιά την προσοχή σας και τον χρόνον σας,
*Νίκος Γεωργαντζάς
Καθηγητής Συστημικής Δυναμικής στο Fordham University Business School
Aντιπρόεδρος
Συμβουλευτικός Οργανισμός ΕΙ-END (ΕΙ-END NATIONAL DEBT:
Συμβουλευτικός Οργανισμός ΕΙ-END (ΕΙ-END NATIONAL DEBT:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.