Ο Χρήστος Σιάφκος για το βιβλίο του Κ. Τριανταφυλλάκη «Αλλιως τα είχαμε σχεδιάσει..»

Γράφει ο Χρήστος Σιάφκος

Θα μπορούσε να είναι ένα ακόμα πολιτικό –οικονομικό θρίλερ, δεν αρκείται όμως μόνο σ’ αυτό. Το «Αλλιώς τα είχαμε σχεδιάσει…» του Κωνσταντίνου Τριανταφυλλάκη, ενώνει πολλά και σημαντικά. Ενώνει την ποίηση, το βάσανο της προσφυγιάς, την αγωνία στην ξένη χώρα, την Ελλάδα που τρώει τα παιδιά της αλλά και την τρυφερή Ελλάδα που ήταν κάποτε.

Ο συγγραφέας έλκει από τις αναμνήσεις του, τη ζώσα πραγματικότητα, τα οικονομικά σκάνδαλα που ταλάνισαν την ανθρωπότητα, τη διαπλοκή ανάμεσα σε επιχειρηματίες, τον τύπο και την εξουσία.

Η αγωνία «στάζει» από τις σελίδες και είναι μόνο ο έρωτας, εκείνος που χάθηκε κι εκείνος που βρίσκεται ξανά που την απαλύνει. Είναι ακόμα βάλσαμο οι μνήμες της αγαθής οικογένειας, τα πλατιά χωράφια του Έβρου, οι εφηβικές τρέλες, μια ορχήστρα νεαρών που κερδίζουν τη ζωή τους στις ΗΠΑ, γλεντώντας το παράλληλα.

Η χαρά της ζωής πάει δίπλα δίπλα με τα χαστούκια που είναι ικανή να δώσει. Τα τολμηρά βήματα αντί να ανταποδώσουν είναι ικανά να καταρρακώσουν. Ό,τι μπορεί να κερδίσει ένας άνθρωπος κοπιάζοντας μπορεί να γίνει μεροκάματο για δικηγόρους.

Βιωματικός ο Τριανταφυλλάκης δεν μπορεί να πει τα πράγματα πάντα με το όνομά τους. Αναφέρεται σε υπαρκτά σκάνδαλα που όμως δεν μπορεί να ανασύρει όπως θα έπρεπε στην επιφάνεια, αφού οι δικηγόροι και εκείνοι που βρίσκονται από πίσω τους καραδοκούν.

Ο συγγραφέας όμως βγάζει την πίκρα από μέσα του, ξεσπά και αποκαθάρετε. Κάτι που εν τέλει δεν θα ενδιέφερε κανέναν αν δεν το έκανε με τον τρόπο της λογοτεχνίας. Και εδώ είναι ακριβώς που κερδίζει το στοίχημα. Μπορεί ενίοτε να πλατειάζει ή και να γίνεται διδακτικός, όμως ο αναγνώστης θα επιμείνει να προχωρεί στις σελίδες, αφού το θέμα και η διαχείρισή του είναι παραπάνω από ελκυστικά.

Ολοκληρώνοντας την ανάγνωση η γεύση είναι γλυκόπικρη. Η διαδρομή από τις νίκες στις ήττες και πάλι πίσω ως την τελική μεγάλη νίκη σ’ αναγκάζει να αναρωτηθείς για το αυτονόητο: γιατί ο ήρωας θα έπρεπε να περάσει όλο αυτό το βάσανο; Κι ύστερα σκέφτεσαι πολύ απλά ότι κοινό είναι το βάσανο για όλους όπως κοινή είναι η χαρά. Γιατί έτσι ακριβώς είναι η ζωή. Και να εν τέλει ποιο το μυστικό του συγγραφέα: ο τρόπος του να μιλάει για τη ζωή, παρουσιάζοντας την όπως ακριβώς είναι, χωρίς να ξεχνάει ποτέ πως εκτός από την ελπίδα, υπάρχει κι η δικαίωση.