Κώστα, να μου επιτρέψεις μια γρήγορη προσωπική εμπειρία για αρχή και μετά θα είμαι όλος δικός σου. Πριν από χρόνια, όταν ζούσε ακόμη ανάμεσά μας ο μπάρμπα Γιάννης ο Ρίτσος, αραγμένος στη Σάμο στα στερνά του, του έστειλα ως δώρο σεβασμού, μ ένα φίλο μου ποιητή που θα τον επισκεπτόταν, ένα στίχο μου, σ’ ένα κλειστό φάκελο.. Τέτοια κάναμε τότε οι ποιητές, ξέρεις. Δεν τρώγαμε φιλέ μινιόν με σος Μαδέρα, στο Κολωνάκι, γλείφοντας τους εκάστοτε πρωθυπουργούς και υπουργούς σαν κάποιες και κάποιους σημερινούς «εξυπνογράφους».
Όταν λοιπόν επέστρεψε ο φίλος μου, τον ρώτησα πώς του φάνηκε του δάσκαλου, το δωράκι μου. Κι αυτός μου απάντησε: «Μου είπε, να πεις του Δημήτρη, ότι ως αντίδωρο, του δηλώνω ότι θα ήθελα να τον είχα γράψει εγώ αυτό το στίχο!»
Ο στίχος αυτός έλεγε: «Το χειροκρότημα, είναι δυο χαστούκια που ερωτεύονται στον αέρα..»
Οπότε, επειδή δεν αποκλείεται κάποιοι από σας να ενοχληθούν ίσως, από κάποια πράγματα που θ ακούσουν, και για να προεισπράξω εγώ τον κόπο μου, χειροκροτήστε με από τώρα, να τελειώνουμε και μ αυτό! Από καρδιάς, ευχαριστώ σας!
Γνωρίστηκα με τον Κώστα Τριανταφυλλάκη στο Διαδίκτυο, όπου ασκώ τα τελευταία χρόνια τις δημόσιες παρεμβάσεις μου. Βρήκα εκεί έναν εμπνευσμένο και δυναμικό χρονογράφο και αναλυτή, σπάνιας διορατικότητας. Εκεί στο «Αντινιούζ» κυρίως, τα λέμε λοιπόν και τα ψάχνουμε.
Μου έστειλε το βιβλίο του και όπως θα δείτε στον πρόλογό του, με συμπεριλαμβάνει στις ευχαριστίες του, ονομάζοντάς με φίλο του.
Κώστα με τιμά αυτό, αλλά χωρίς να θέλω να σε βάλω σε μεταφυσικές ανησυχίες, σου θυμίζω πως οι καλύτεροι φίλοι μου, έχουν γίνει δρόμοι και πλατείες! Ανεβαίνω τη λεωφόρο Γρηγορίου Λαμπράκη, μπαίνω στην οδό Σωτήρη Πέτρουλα και παρκάρω στην πλατεία Αλέκου Παναγούλη! Και ζω έναν κλαυσίγελο, φυσικά..
Ένας απ τους αγαπητούς μου φίλους λοιπόν, ζωντανός αυτός, που τον βλέπω κι αυτόν όμως, μετά από πολλά χρόνια όπως εύχομαι, να γίνεται τουλάχιστον στην Καβάλα μια πλατεία, είναι ο Βασίλης Βασιλικός. Θέλοντας να τον πικάρω κάποτε, για τον Ουμπέρτο ΄Εκο, τον ρώτησα πώς τα κατάφερε έτσι αυτός ο τύπος και τότε ο Βασίλης μου απάντησε: «Μα Δημήτρη μου, αυτός δεν είναι συγγραφέας. Αυτός είναι μυθιστοριογράφος!».
Ε λοιπόν, ο Κώστας Τριανταφυλλάκης δεν είναι μυθιστοριογράφος. Είναι Συγγραφέας! Κι εδώ, για τρία λεπτά, ζητάω την αυξημένη προσοχή σας, παρακαλώ..
Το πρώτο του αυτό βιβλίο, είναι ένα έργο ιδιαίτερο, με σπουδαία δομή: γεμάτο χαρακτήρες, με παράλληλη διάταξη στην αφήγηση, κι όχι παράλληλη δράση στην πλοκή, όπως θα έκανε ένας μυθιστοριογράφος.
Ένα οριακό παιχνίδι ανάμεσα στη φαντασία και το ντοκουμέντο. Ξέρετε, η φαντασία μας και η σκέψη μας είναι σε τούτα τα δίσεχτα χρόνια, τα δύο εναπομείναντα οχυρά ελευθερίας. Οι γενικώς «γράφοντες» διαχειρίζονται μόνο το φανταστικό κατασκευάζουν μια φαινομενική πραγματικότητα, όμως ο Κώστας, ως αληθινός συγγραφέας, δημιουργεί πάνω στο φαντασιακό, ζητάει δηλαδή την πρόσβαση στο ευκταίο και όχι στο απλώς εφικτό. Όχι στο αναφερόμενο στη φαντασία, αλλά σ ότι αφορά στο πλάσμα της φαντασίας.
Ένα έργο μέσα στο έργο λοιπόν, μια προσωπική εξομολόγηση του συγγραφέα που εξελίσσεται σε ομολογία εμπειριών, απολογία επιλογών και καταλήγει σε μαρτυρία ζωής.. Ενώ ο ήρωάς του, ξεκινάει ανάποδα, από τη μαρτυρία της ζωής του, κατόπιν απολογείται για τις επιλογές του και στη συνέχεια ομολογώντας τις εμπειρίες του, καταλήγει σε εξομολόγηση, όπου συναντιέται, με το άλτερ έγκο του που είναι ο ίδιος συγγραφέας! Γιατί εν τω μεταξύ, ο συγγραφέας, γράφοντας, έχει αλλάξει πια κι ο ίδιος ως άνθρωπος! Κι αυτή είναι η διαφορά του με τον κοινό μυθιστοριογράφο που αποπειράται να αλλάξει οριζόντια τους ήρωες του κι όχι ποτέ τον ίδιο τον εαυτό του.
Κι εδώ ο Κώστας, αποφασίζει να περάσει αυτός μέσα στον ήρωά του, να πιέσει τα αληθινά γεγονότα να συμβούν όπως αυτός επιθυμεί. Γιατί γράφει αυτό το έργο, μέσα σε μια κολασμένη ατμόσφαιρα που βιώνει σε προσωπικό επίπεδο, για να παραμείνει όρθιος! Γιατί αν δεν γράψει αυτό το έργο, θα βουλιάξει, θα διαλυθεί, θα αρρωστήσει! Και διαλέγει μαζί με τη συντρόφισσα της ζωής του, στη θέση της αγωνίας, τον αγώνα, στη θέση του παράπονου για την προδοσία, την επίθεση, και τελικά τη δημιουργία που του χαρίζει το ενεργειακό ρευστό που απαιτεί ο αγώνας του ώστε να έρθει μέσα απ’ την έντιμη νίκη του, η τελική του δικαίωση.
Αυτός είναι ο Γραφιάς κι όχι ο «γράφων». Το έργο είναι ένα ντοκουμέντο που ζητάει να σπάσει την αναγκαστική δομή της αντικειμενικής πραγματικότητας και να εξελιχθεί σε προωθημένο όραμα, σε επίτευξη, ζητάει να κατορθωθεί κάτι, να αλλάξουν τα πράγματα. Από κει και ο περίφημος τίτλος του έργου λοιπόν. Για μένα μάλιστα, είναι ο σημαντικότερος τίτλος βιβλίου, που έπεσε μπροστά στα μάτια μου, τα τελευταία χρόνια, τελεία.
Πράγματι αλλιώς τα είχαμε σχεδιάσει Κώστα. Από παλιότερα, κι εμένα με κυνηγάει αυτή η διαπίστωση που συχνά μέσα μου φλερτάρει και με την τύψη. Τώρα με τον τίτλο σου, σου εξομολογούμαι ότι της βρήκα και ρούχο να τη ντύσω και σ ευχαριστώ γι αυτό.
Γιατί οι μισοί απ τους παλιούς μου συντρόφους και φίλους που συναντάω, με κοιτούν αλλόκοτα και νιώθω να αποκρίνομαι σ’ αυτή την ερευνητική ματιά, ότι κι εμείς αλλιώς τα είχαμε σχεδιάσει. Οι άλλοι μισοί έχουν φύγει απ αυτή τη ζωή και τους συναντάω στη σκέψη μου, αλλά τους βλέπω να αποφαίνονται αυτοί πλέον σ εμένα, πως όντως, αλλιώς τα είχαμε σχεδιάσει.
Την αναφορά που ζητάμε λοιπόν απ τους ζωντανούς γύρω μας, την οφείλουμε πρώτιστα στους νεκρούς πίσω μας. Και στους αγέννητους μπροστά μας. Μάλιστα όταν έγραψα γι αυτούς εκεί στο «Αντινιούζ» που σε πρωτογνώρισα Κώστα Τριανταφυλλάκη, ότι «οι αγέννητοι ΄Ελληνες μας παρακολουθούν αυστηρά από εκεί πάνω και για να κατεβούν, περιμένουν από μας πρώτα να πράξουμε το σωστό για την πατρίδα», ο πρωθυπουργός της χώρας, είτε του το σφύριξε κάποιος, είτε ο ίδιος το διάβασε, το τσίμπησε αμέσως το 'κανε σύνθημα για πάρτη του ο μπαγάσας, και το μπουμπούνισε από τους τηλεδιαύλους κι ούτε ένα ευχαριστήριο τηλεφώνημα δεν μας έκανε. Καλύτερα βέβαια, γιατί συνήθως το σηκώνει η Κατερίνα μου το τηλέφωνο και θα του έλεγε διάφορα κοσμητικά, όπως το συνηθίζει σε τέτοιες περιπτώσεις, τα τελευταία τρία χρόνια..
Οπότε: Κώστα Τριανταφυλλάκη, σήμερα που χρίζεσαι εκτυπωμένος και ήδη κυκλοφορών Γραφιάς, αναλαμβάνεις και τη μεγάλη ευθύνη να σκέφτεσαι κάθε πρωί, πέρα από εσένα και την οικογένειά σου, και τι περισσότερο θα πράξεις και θα γράψεις για τον τόπο σου. Γιατί από σήμερα, η Ελλάδα σε χρειάζεται μέσα ΚΑΙ από τα βιβλία σου. Θα πάρεις μια μεζούρα και θα μετράς την καθημερινή αλήθεια. Και θα την ρίχνεις στο σκριν του ΠιΣί σου.
Όμως η Αλήθεια είναι μαχαίρι δίκοπο, δαμασκηνό στιλέτο. Κόβεις και κόβεσαι μ αυτήν. Μπορεί να χρειαστεί να μαχαιρώσεις ιδέες και προτάγματα, σχέσεις με φίλους και δικούς σου ίσως, προκειμένου να ταΐσεις με καθαρή σκέψη, όλους αυτούς , τους πάρα πολλούς, που μόνο από σένα και ελάχιστους εναπομείναντες ακόμη, περιμένουν μια πρέζα φωτός.
Μην κωλώσεις λοιπόν. Ενώπιον του χαροκαμένου αυτού λαού, του λαού μας, σήμερα, μονάχα δυο τρόπους έχει για να πεθαίνει ο πνευματικός άνθρωπος: Αφήνοντας, είτε την τελευταία του πνοή, είτε την τελευταία του πορδή. Και οι 99 στους εκατό των σημερινών πνευματικών ανθρώπων του τόπου μας, έχουν ήδη διαλέξει τον δεύτερο δρόμο. Μην τους φοβηθείς, αλλά και μην τους λυπηθείς.
Ανέκαθεν οριζόντιοι υπήρξαν και δήθεν, κι αυτοί αλλιώς τα είχαν σχεδιάσει όταν ξεκινούσαν, αλλά τους πρόλαβε η πιστωτική κάρτα της πνευματικής αφόδευσης του λάϊφ στάιλ, και τους διέλυσε την κρανιακή τους κάψα..Οπότε, χέστους κι εσύ, και προχώρα.
Κυρίες και Κύριοι, φίλες και φίλοι του Κώστα Τριανταφυλλάκη και του «Ιανού», τελειώνοντας, θέλω να σας πω κάτι που συμβαίνει στους Ινδιάνους. Όπως γνωρίζετε, υπάρχει εκείνο το ινδιάνικο καπέλο με τα φτερά. Σ όλη τη ζωή του λοιπόν, ένας Ινδιάνος, κάθε φορά που πράξει κάτι ξεχωριστό, για τη φυλή του ας πούμε, για την κοινότητα, παίρνει και από ένα φτερό. Ένα κάθε φορά. Ποτέ δύο ταυτόχρονα, παρά μόνο μια φορά στη ζωή του: ΄Όταν γίνει 7 ετών! Τότε θεωρείται ότι τέλειωσε το δυσκολότερο δρόμο της ζωής του, και είναι έτοιμος να βγει στη δράση. Και γίνεται μια σπουδαία γιορτή γι αυτόν.
Απόψε λοιπόν, καλωσορίζουμε στη νεότερη ιστορία της ελληνικής λογοτεχνίας, τον Κώστα Τριανταφυλλάκη, που ξεκινάει το δρόμο του με τα δύο φτερά στο καπέλο του.
Ποτέ του δεν θα ξαναπάρει δύο φτερά.
Ποτέ του δεν θα νιώσει πάλι τη λαχτάρα του βαπτίσματος του πυρός.
Απόψε είναι γι αυτόν η σημαντικότερη στιγμή της συγγραφικής του ζωής. Είναι η πρώτη του μεγάλη εκδήλωση για το πρώτο του βιβλίο!
Και οφείλουμε να τον ενθαρρύνουμε, να τον στηρίξουμε, να τον σεβαστούμε και να τον τιμήσουμε, όπως του πρέπει.
Διότι, Κυρίες και Κύριοι, είτε με συμπαθείτε είτε όχι, πάντως πιστέψτε με: Μετά από αρκετά χρόνια, στον τόπο μας, επιτέλους,«εγεννήθη ημίν συγγραφεύς»..Οπότε, Όρθιοι, σας παρακαλώ, στο χειροκρότημά σας!
Καλοτάξιδος Κώστα μου!
Δημήτρης Ιατρόπουλος
Όταν λοιπόν επέστρεψε ο φίλος μου, τον ρώτησα πώς του φάνηκε του δάσκαλου, το δωράκι μου. Κι αυτός μου απάντησε: «Μου είπε, να πεις του Δημήτρη, ότι ως αντίδωρο, του δηλώνω ότι θα ήθελα να τον είχα γράψει εγώ αυτό το στίχο!»
Ο στίχος αυτός έλεγε: «Το χειροκρότημα, είναι δυο χαστούκια που ερωτεύονται στον αέρα..»
Οπότε, επειδή δεν αποκλείεται κάποιοι από σας να ενοχληθούν ίσως, από κάποια πράγματα που θ ακούσουν, και για να προεισπράξω εγώ τον κόπο μου, χειροκροτήστε με από τώρα, να τελειώνουμε και μ αυτό! Από καρδιάς, ευχαριστώ σας!
Γνωρίστηκα με τον Κώστα Τριανταφυλλάκη στο Διαδίκτυο, όπου ασκώ τα τελευταία χρόνια τις δημόσιες παρεμβάσεις μου. Βρήκα εκεί έναν εμπνευσμένο και δυναμικό χρονογράφο και αναλυτή, σπάνιας διορατικότητας. Εκεί στο «Αντινιούζ» κυρίως, τα λέμε λοιπόν και τα ψάχνουμε.
Μου έστειλε το βιβλίο του και όπως θα δείτε στον πρόλογό του, με συμπεριλαμβάνει στις ευχαριστίες του, ονομάζοντάς με φίλο του.
Κώστα με τιμά αυτό, αλλά χωρίς να θέλω να σε βάλω σε μεταφυσικές ανησυχίες, σου θυμίζω πως οι καλύτεροι φίλοι μου, έχουν γίνει δρόμοι και πλατείες! Ανεβαίνω τη λεωφόρο Γρηγορίου Λαμπράκη, μπαίνω στην οδό Σωτήρη Πέτρουλα και παρκάρω στην πλατεία Αλέκου Παναγούλη! Και ζω έναν κλαυσίγελο, φυσικά..
Ένας απ τους αγαπητούς μου φίλους λοιπόν, ζωντανός αυτός, που τον βλέπω κι αυτόν όμως, μετά από πολλά χρόνια όπως εύχομαι, να γίνεται τουλάχιστον στην Καβάλα μια πλατεία, είναι ο Βασίλης Βασιλικός. Θέλοντας να τον πικάρω κάποτε, για τον Ουμπέρτο ΄Εκο, τον ρώτησα πώς τα κατάφερε έτσι αυτός ο τύπος και τότε ο Βασίλης μου απάντησε: «Μα Δημήτρη μου, αυτός δεν είναι συγγραφέας. Αυτός είναι μυθιστοριογράφος!».
Ε λοιπόν, ο Κώστας Τριανταφυλλάκης δεν είναι μυθιστοριογράφος. Είναι Συγγραφέας! Κι εδώ, για τρία λεπτά, ζητάω την αυξημένη προσοχή σας, παρακαλώ..
Το πρώτο του αυτό βιβλίο, είναι ένα έργο ιδιαίτερο, με σπουδαία δομή: γεμάτο χαρακτήρες, με παράλληλη διάταξη στην αφήγηση, κι όχι παράλληλη δράση στην πλοκή, όπως θα έκανε ένας μυθιστοριογράφος.
Ένα οριακό παιχνίδι ανάμεσα στη φαντασία και το ντοκουμέντο. Ξέρετε, η φαντασία μας και η σκέψη μας είναι σε τούτα τα δίσεχτα χρόνια, τα δύο εναπομείναντα οχυρά ελευθερίας. Οι γενικώς «γράφοντες» διαχειρίζονται μόνο το φανταστικό κατασκευάζουν μια φαινομενική πραγματικότητα, όμως ο Κώστας, ως αληθινός συγγραφέας, δημιουργεί πάνω στο φαντασιακό, ζητάει δηλαδή την πρόσβαση στο ευκταίο και όχι στο απλώς εφικτό. Όχι στο αναφερόμενο στη φαντασία, αλλά σ ότι αφορά στο πλάσμα της φαντασίας.
Ένα έργο μέσα στο έργο λοιπόν, μια προσωπική εξομολόγηση του συγγραφέα που εξελίσσεται σε ομολογία εμπειριών, απολογία επιλογών και καταλήγει σε μαρτυρία ζωής.. Ενώ ο ήρωάς του, ξεκινάει ανάποδα, από τη μαρτυρία της ζωής του, κατόπιν απολογείται για τις επιλογές του και στη συνέχεια ομολογώντας τις εμπειρίες του, καταλήγει σε εξομολόγηση, όπου συναντιέται, με το άλτερ έγκο του που είναι ο ίδιος συγγραφέας! Γιατί εν τω μεταξύ, ο συγγραφέας, γράφοντας, έχει αλλάξει πια κι ο ίδιος ως άνθρωπος! Κι αυτή είναι η διαφορά του με τον κοινό μυθιστοριογράφο που αποπειράται να αλλάξει οριζόντια τους ήρωες του κι όχι ποτέ τον ίδιο τον εαυτό του.
Κι εδώ ο Κώστας, αποφασίζει να περάσει αυτός μέσα στον ήρωά του, να πιέσει τα αληθινά γεγονότα να συμβούν όπως αυτός επιθυμεί. Γιατί γράφει αυτό το έργο, μέσα σε μια κολασμένη ατμόσφαιρα που βιώνει σε προσωπικό επίπεδο, για να παραμείνει όρθιος! Γιατί αν δεν γράψει αυτό το έργο, θα βουλιάξει, θα διαλυθεί, θα αρρωστήσει! Και διαλέγει μαζί με τη συντρόφισσα της ζωής του, στη θέση της αγωνίας, τον αγώνα, στη θέση του παράπονου για την προδοσία, την επίθεση, και τελικά τη δημιουργία που του χαρίζει το ενεργειακό ρευστό που απαιτεί ο αγώνας του ώστε να έρθει μέσα απ’ την έντιμη νίκη του, η τελική του δικαίωση.
Αυτός είναι ο Γραφιάς κι όχι ο «γράφων». Το έργο είναι ένα ντοκουμέντο που ζητάει να σπάσει την αναγκαστική δομή της αντικειμενικής πραγματικότητας και να εξελιχθεί σε προωθημένο όραμα, σε επίτευξη, ζητάει να κατορθωθεί κάτι, να αλλάξουν τα πράγματα. Από κει και ο περίφημος τίτλος του έργου λοιπόν. Για μένα μάλιστα, είναι ο σημαντικότερος τίτλος βιβλίου, που έπεσε μπροστά στα μάτια μου, τα τελευταία χρόνια, τελεία.
Πράγματι αλλιώς τα είχαμε σχεδιάσει Κώστα. Από παλιότερα, κι εμένα με κυνηγάει αυτή η διαπίστωση που συχνά μέσα μου φλερτάρει και με την τύψη. Τώρα με τον τίτλο σου, σου εξομολογούμαι ότι της βρήκα και ρούχο να τη ντύσω και σ ευχαριστώ γι αυτό.
Γιατί οι μισοί απ τους παλιούς μου συντρόφους και φίλους που συναντάω, με κοιτούν αλλόκοτα και νιώθω να αποκρίνομαι σ’ αυτή την ερευνητική ματιά, ότι κι εμείς αλλιώς τα είχαμε σχεδιάσει. Οι άλλοι μισοί έχουν φύγει απ αυτή τη ζωή και τους συναντάω στη σκέψη μου, αλλά τους βλέπω να αποφαίνονται αυτοί πλέον σ εμένα, πως όντως, αλλιώς τα είχαμε σχεδιάσει.
Την αναφορά που ζητάμε λοιπόν απ τους ζωντανούς γύρω μας, την οφείλουμε πρώτιστα στους νεκρούς πίσω μας. Και στους αγέννητους μπροστά μας. Μάλιστα όταν έγραψα γι αυτούς εκεί στο «Αντινιούζ» που σε πρωτογνώρισα Κώστα Τριανταφυλλάκη, ότι «οι αγέννητοι ΄Ελληνες μας παρακολουθούν αυστηρά από εκεί πάνω και για να κατεβούν, περιμένουν από μας πρώτα να πράξουμε το σωστό για την πατρίδα», ο πρωθυπουργός της χώρας, είτε του το σφύριξε κάποιος, είτε ο ίδιος το διάβασε, το τσίμπησε αμέσως το 'κανε σύνθημα για πάρτη του ο μπαγάσας, και το μπουμπούνισε από τους τηλεδιαύλους κι ούτε ένα ευχαριστήριο τηλεφώνημα δεν μας έκανε. Καλύτερα βέβαια, γιατί συνήθως το σηκώνει η Κατερίνα μου το τηλέφωνο και θα του έλεγε διάφορα κοσμητικά, όπως το συνηθίζει σε τέτοιες περιπτώσεις, τα τελευταία τρία χρόνια..
Οπότε: Κώστα Τριανταφυλλάκη, σήμερα που χρίζεσαι εκτυπωμένος και ήδη κυκλοφορών Γραφιάς, αναλαμβάνεις και τη μεγάλη ευθύνη να σκέφτεσαι κάθε πρωί, πέρα από εσένα και την οικογένειά σου, και τι περισσότερο θα πράξεις και θα γράψεις για τον τόπο σου. Γιατί από σήμερα, η Ελλάδα σε χρειάζεται μέσα ΚΑΙ από τα βιβλία σου. Θα πάρεις μια μεζούρα και θα μετράς την καθημερινή αλήθεια. Και θα την ρίχνεις στο σκριν του ΠιΣί σου.
Όμως η Αλήθεια είναι μαχαίρι δίκοπο, δαμασκηνό στιλέτο. Κόβεις και κόβεσαι μ αυτήν. Μπορεί να χρειαστεί να μαχαιρώσεις ιδέες και προτάγματα, σχέσεις με φίλους και δικούς σου ίσως, προκειμένου να ταΐσεις με καθαρή σκέψη, όλους αυτούς , τους πάρα πολλούς, που μόνο από σένα και ελάχιστους εναπομείναντες ακόμη, περιμένουν μια πρέζα φωτός.
Μην κωλώσεις λοιπόν. Ενώπιον του χαροκαμένου αυτού λαού, του λαού μας, σήμερα, μονάχα δυο τρόπους έχει για να πεθαίνει ο πνευματικός άνθρωπος: Αφήνοντας, είτε την τελευταία του πνοή, είτε την τελευταία του πορδή. Και οι 99 στους εκατό των σημερινών πνευματικών ανθρώπων του τόπου μας, έχουν ήδη διαλέξει τον δεύτερο δρόμο. Μην τους φοβηθείς, αλλά και μην τους λυπηθείς.
Ανέκαθεν οριζόντιοι υπήρξαν και δήθεν, κι αυτοί αλλιώς τα είχαν σχεδιάσει όταν ξεκινούσαν, αλλά τους πρόλαβε η πιστωτική κάρτα της πνευματικής αφόδευσης του λάϊφ στάιλ, και τους διέλυσε την κρανιακή τους κάψα..Οπότε, χέστους κι εσύ, και προχώρα.
Κυρίες και Κύριοι, φίλες και φίλοι του Κώστα Τριανταφυλλάκη και του «Ιανού», τελειώνοντας, θέλω να σας πω κάτι που συμβαίνει στους Ινδιάνους. Όπως γνωρίζετε, υπάρχει εκείνο το ινδιάνικο καπέλο με τα φτερά. Σ όλη τη ζωή του λοιπόν, ένας Ινδιάνος, κάθε φορά που πράξει κάτι ξεχωριστό, για τη φυλή του ας πούμε, για την κοινότητα, παίρνει και από ένα φτερό. Ένα κάθε φορά. Ποτέ δύο ταυτόχρονα, παρά μόνο μια φορά στη ζωή του: ΄Όταν γίνει 7 ετών! Τότε θεωρείται ότι τέλειωσε το δυσκολότερο δρόμο της ζωής του, και είναι έτοιμος να βγει στη δράση. Και γίνεται μια σπουδαία γιορτή γι αυτόν.
Απόψε λοιπόν, καλωσορίζουμε στη νεότερη ιστορία της ελληνικής λογοτεχνίας, τον Κώστα Τριανταφυλλάκη, που ξεκινάει το δρόμο του με τα δύο φτερά στο καπέλο του.
Ποτέ του δεν θα ξαναπάρει δύο φτερά.
Ποτέ του δεν θα νιώσει πάλι τη λαχτάρα του βαπτίσματος του πυρός.
Απόψε είναι γι αυτόν η σημαντικότερη στιγμή της συγγραφικής του ζωής. Είναι η πρώτη του μεγάλη εκδήλωση για το πρώτο του βιβλίο!
Και οφείλουμε να τον ενθαρρύνουμε, να τον στηρίξουμε, να τον σεβαστούμε και να τον τιμήσουμε, όπως του πρέπει.
Διότι, Κυρίες και Κύριοι, είτε με συμπαθείτε είτε όχι, πάντως πιστέψτε με: Μετά από αρκετά χρόνια, στον τόπο μας, επιτέλους,«εγεννήθη ημίν συγγραφεύς»..Οπότε, Όρθιοι, σας παρακαλώ, στο χειροκρότημά σας!
Καλοτάξιδος Κώστα μου!
Δημήτρης Ιατρόπουλος
Από την παρουσίαση του βιβλίου στον ΙΑΝΟ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.