"Αλλιως τα είχαμε σχεδιάσει", ένας μικρός ύμνος για τους αφανείς ήρωες της Ομογένειας της Νέας Υόρκης

Γράφει ο Αλέξανδρος Στεφανόπουλος

Στην συγκεκριμένη ανάρτηση- δημοσίευση ο καλεσμένος μου – ο οποίος με τιμά ιδιαιτέρως  – ειδικά για τους Ομογενείς της Νέας Υόρκης δεν χρειάζεται συστάσεις.   Ο Κώστας Τριανταφυλλάκης, είναι γνωστός για το έργο και  –και το τονίζω - την  αθόρυβη προσφορά του στην ελληνική παροικία της Νέας Υόρκης και ειδικά στα ζητήματα της παιδείας. Μιας και εργάστηκε και ως δάσκαλος στο πιο γνωστό και ξακουστό σχολείο της Ελληνικής κοινότητας στις ΗΠΑ του Αγίου Δημητρίου στην Αστόρια,  από το οποίο έχουν αποφοιτήσει 100αδες Ελληνικής καταγωγής παιδιά δεύτερης  τρίτης και τέταρτης γενιάς Ελληνόπουλα.  

Οι παλαιότεροι, ειδικά στην Νέα Υόρκη και την Ελληνική  Αστόρια,  που αυτή την περίοδο φαίνεται, να αναγεννιέται με νέο αίμα και 100αδες προσελεύσεις νέων Ελλήνων μεταναστών-λόγω της πρωτοφανούς κρίσης στην πατρίδα-   και με το μεγαλύτερο μεταναστευτικό κύμα που γνώρισε στις απαρχές του 21^ου αιώνα η ΝΥ από Ελλάδα να βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη,   τον γνωρίζετε. Και μάλιστα πολύ καλά από το έργο. Την δράση του ως δασκάλου στον Άγιο Δημήτριο,  αλλά κυρίως  ως  δημοσιογράφου και χρονογράφου στην ιστορική εφημερίδα ΠΡΩΙΝΗ. 

Από αυτά που (μου) λέει,  οι νεότεροι οφείλουμε και πρέπει  να (τον) μάθουμε.  Να διδαχθούμε από την εμπειρία. Την γνώση και σε  ορισμένες περιπτώσεις γιατί  όχι την σωρευμένη σοφία του.  Να τον αφουγκραστούμε. Να τον ακούσουμε. Να τον μελετήσουμε μέσα από αυτό το  πρώτο –όντως πετυχημένο-  μυθιστορηματικό  καλογραμμένο πόνημα του και να του ευχηθούμε να συνεχίσει έτσι αστείρευτα να γράφει. Να μας κρατά σε πνευματική και εθνική εγρήγορση.

Για το βιβλίο, το οποίο χάρηκα διαβάζοντας το, ψάχνοντας κυρίως να συνδέσω τους πρωταγωνιστές, τα πρόσωπα και τις καταστάσεις με όλους αυτούς που κι εγώ έζησα και βίωσα στα χρόνια της Νέας Υόρκης… δεν θα πω πολλά για να σας αφήσω να το απολαύσετε, όταν με το καλό το πάρετε στα χέρια σας. Διαβάζοντας το, πιστέψτε με, βρήκα πολλές ομοιότητες με πρόσωπα και καταστάσεις που επίσης έζησα στα χρόνια παραμονής μου στην Νέα Υόρκη.

Για το βιβλίο αυτό καθ αυτό δεν θα σας πω τίποτα. Θα ήταν λάθος να σας στερήσω  δίνοντας έστω και πρόγευση- αν και ο πειρασμός μεγάλος πιστέψτε με- από αυτά που διάβασα, να μην σχολιάσω ειδικά για πρόσωπα που επίσης γνωρίζω και γνώρισα στο πέρασμα του χρόνου.  

Πέρα από το γεγονός ότι ως βιβλίο αποτελεί και ένα ιδιότυπο χρονολόγιο στα χρόνια της κρίσης –γιατί πρέπει να πούμε ότι το βιβλίο αυτό γράφτηκε σε διάφορες φάσεις, είναι πολύ όμορφο μυθιστοριογράφημα που κυλά όμορφα. Ευχάριστα. Κάθε σελίδα κρύβει και κάτι που σε κάνει να θες να γυρίσεις και στην επόμενη. Έτσι ξεκίνησα να το διαβάσω για να γράψω τούτο δω το κείμενο και τελικά σελίδα- σελίδα το τέλεψα.

 Ξεκίνησε να γράφεται από τα χρόνια της Νέας Υόρκης, που ο Κώστας Τριανταφυλλάκης ζούσε εκεί,  και ολοκληρώθηκε στα πέτρινα χρόνια που βίαια ξανά ζει η πατρίδα μας μέσα από τα μνημόνια, τις δανειακές συμβάσεις και τα νέα δεδομένα που διαμορφώθηκαν από το 2008 μέχρι σήμερα. Αυτά βλέπει κανείς να εκτυλίσσονται μέσα από τους ρόλους των ηρώων του Κώστα. Είπα δεν θα  πω τίποτα και παρασύρθηκα… Ας είναι... Εδώ σταματώ για το περιεχόμενο του βιβλίου.  

 Το  βιβλίο, «Αλλιώς τα είχαμε σχεδιάσει…»  μεγάλος μέρος του οποίου εκτυλίσσεται στην Νέα Υόρκη και ειδικά την Αστόρια είναι  βασισμένο σε αληθινά πραγματικά γεγονότα που έχουν εμπλουτιστεί από την γλαφυρή και αστείρευτη πένα του Κώστα Τ.  

Όσοι το διαβάσετε –και πρέπει όλοι ειδικά εσείς όλοι που είστε ενεργά μέλη της Ελληνικής Κοινότητας στις ΗΠΑ και στην  ΝΥ οφείλεται και πρέπει να το διαβάσετε- θα βρείτε πολλά που θα σας συγκινήσουν ως Έλληνες της Αμερικής.  Ας μου επιτραπεί η έκφραση όσο πιο ήπια γίνεται, αποτελεί και έναν γλυκό μικρό ύμνο για τους αφανείς ήρωες, αληθινούς Έλληνες πατριώτες της Ομογένειας. Και προσέξτε για να μην παρεξηγηθώ από αυτά που γράφω και διαχωρίζω με  σαφήνεια. Άλλο «οργανωμένη ομογένεια», που είναι συνώνυμη και ταυτισμένη με τα εκεί βρόμικα και ανήθικα  συμφέροντα –με ελάχιστες, αλλά πολύ φωτεινές εξαιρέσεις όμως-  που δυστυχώς εξακολουθεί χρόνια τώρα να  αποτελεί εν δυνάμει τον  καθρέπτη  και την αντανάκλαση της σάπιας και ανήθικης ελληνικής πραγματικότητας του βρόμικου αρρωστημένου  πολιτικού συστήματος   των  τελευταίων 35 ετών. Το σύστημα δηλαδή που ευθύνεται για την σήψη. Την διαφθορά. Την ανηθικότητα. Και όλα όσα δεινά μας έχουν επιφέρει το πελατειακό πολιτικό σύστημα παρόμοια και ίσως χειρότερη η κατάσταση στην οργανωμένη ομογένεια των ΗΠΑ.   Και άλλο Έλληνες της Αμερικής! Αυτοί δηλαδή που έχτισαν με το αίμα. Το κόπο. Τον ιδρώτα. Τα δάκρυα αλλά και το αίμα τους αυτό που σήμερα με υπερηφάνεια ονομάζεται Ελληνισμός της Αμερικής. Στην μια περίπτωση έχουμε να κάνουμε με μια ολιγαρχική  ομάδα αλληλένδετων πελατειακών  συμφερόντων και στην άλλη περίπτωση έχουμε να κάνουμε με τον απλό έλληνα Ομογενή γνήσιο πατριώτη. Αυτόν δηλαδή που έχτισε. Οικοδόμησε. Εκκλησίες. Σχολεία. Ελληνικά πολιτιστικά κέντρα κτλ. Και στην άλλη περίπτωση μια ομάδα 100 το πολύ 200 ατόμων που συνωστίζονται για μια φωτογραφία. Που υπόσχονται χωρίς να κρατούν το λόγο τους στις περισσότερες των περιπτώσεων. Αυτοπροβάλλονται διαρκώς και εν τέλει πόρρω απέχουν από την αληθινή ελληνική κοινότητα αυτή που έχτισε. Απλά την καπηλεύονται αισχρά και χυδαία για προσωπικούς λόγους…    Δυο δηλαδή  ξεχωριστά πράγματα. Εντελώς άσχετα μεταξύ τους. Τα έχω εξηγήσει μη τα ξανά λέω.    Κλείνω την μικρή αλλά αναγκαία παρένθεση.  

Άλλωστε το  βιβλίο, αν και ξεκινά να εκτυλίσσεται στην Ελλάδα στα δύσκολα  χρόνια,  λίγο πριν και λίγο μετά τον εμφύλιο, αλλά παραγωγικά χρόνια της πατρίδας. Τότε δηλαδή που η πατρίδα μας παρήγαγε πράγματα. Είχε ζωντανή την Γεωργία. Γνήσιο τουρισμό με το αληθινό και όχι το επιτηδευμένο φτιασιδωμένο εμπορικό χαμόγελο. Είχε βιομηχανία. Τέλος πάντων τότε που η Ελλάδα έδινε πλούσια από το υστέρημα της μέχρι που ήρθαν το επίπλαστα χρόνια της φούσκας και της ψεύτικης ευημερίας…

Μερικοί δε, είμαι βέβαιος ότι  διαβάζοντας το βιβλίο του Κώστα Τριανταφυλλάκη θα βρείτε γεγονότα και καταστάσεις που κάποτε ζήσατε. Οι αναφορές του σε υπαρκτά πρόσωπα είναι ευανάγνωστες για όλους εμάς που ζήσαμε και ζούμε αρκετά στην Ελληνική κοινότητα της Νέας Υόρκης. 

 Άλλοι  θα θυμηθείτε γεγονότα και πρόσωπα  και άλλοι –οι περισσότεροι-  θα ταυτιστείτε με τους ήρωες του βιβλίου.     

Αφορμή για την τηλεοπτική συνάντηση μας σε ένα καφέ στην πλατεία Συντάγματος, προ καιρού, και λίγο μετά την παρουσίαση του πρώτου και αληθινά εκλεκτού βιβλίου του για το οποίο δικαίως έχουν γραφτεί οι καλύτερες κριτικές –τις παραθέτω παρακάτω.

Μιλήσαμε για πολλά και σημαντικά. Μου μίλησε για την Νέα Υόρκη και την Ελληνική  παροικία  όπως την έζησε εκείνος τα χρόνια της παρουσίας του εκεί. Για την Πρωινή και την συνεργασία του. Για την φίλη του Φανή Πεταλίδου(εκδότρια της ιστορικής εφημερίδας). Για πρόσωπα και φίλους. Για την σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα του 21^ου αιώνα. Για την Ομογένεια και τις μεγάλες αλλαγές που έγιναn και θα γίνουν. Για πολλά και ενδιαφέροντα.  

Το βιβλίο θα παρουσιαστεί και στην Νέα Υόρκη τον προσεχή Μάρτιο ή  κάπου  εκεί κοντά… Περισσότερα για το πότε και που θα γίνει η παρουσίαση σε προσεχή ανάρτηση –δημοσίευση μας.  

www.greekamericannewsagency.com